Wat duurde de rit lang zeg. Maar eindelijk waren we er . Ik moest van de zenuwen eerst even naar de wc. We reden de wachtkamer in. We mochten nog even wachten. Dat waren de langste minuten ooit. Omdat ik niet wist wat er kwam had ik in mijn lichaam enorm veel spanning opgebouwd. Mijn aaarm was ook heel geespannen. Wat echt heel lastig was en ik werd er ook nog erg onrustig van. Maar eindelijk was ik aan de beurt. Ik reed de kamer binnen en zag de spuiten al liggen. Bang was ik niet maar des te gespannen wel. Voor de zekerheid hadden we verdovingszalf gesmeerd. Maar later bleek dat helemaal niet nodig.
Ze begon met uitleggen wat ze gingen doen. Er werd een stikcker op mijn linkerarm geplakt en ik werd aangesloten op een apparaat wat langzaam stroomstootjes afgaf waardoor ze konden zien of de botox in de goede spier wordt gespoten. Het apparaatje werd steeds een beetje opgevoerd om zo de goede spier de juiste beweging te laten maken. Als dat gebeurd was werd er later de botox ingespoten.
Het vervelendste was iedere keer dat die stroom opgevoerd werd. Maar van het prikken voelde je niets. Ik heb 4 prikken gekregen in mijn arm.
Het viel me naderhand erg mee. Waarom voel ik iedere keer zo'n enorme spanning voor zoiets. Dat zal wel bij me horen maar is tegelijkertijd ook erg vermoeiend. En nu?
De eerste week heeft de botox de tijd nodig om in te werken en vanaf volgende week mag ik langzaam de dingen weer gaan proberen die ik door de pijn niet meer kon. Een week later mag ik alles weer doen. Da weet je ook of het werkt. Als ik de pomp moet gaan vullen bij de revalidatiearts in mijn vakantie kijkt hij ook naar mijn arm hoe dat het dan gaat. Ik zal nu iedere week even een update plaatsen over hoe het gaat.
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten