werken met een beperking is niet makkelijk

Werken met een beperking is niet makkelijk, dat weet ik uit eigen ervaring. Als je een beperking hebt hoor je vaak niet bij de maatschappij, wordt je in een hokje gepropt en je eigen nuttig voelen is er niet bij. Bezig gehouden worden, de dag doorkomen. Dat is wat je vaak moet doen als je een beperking hebt.

Ik heb dat ook ervaren. Ik werkte eerst op een AC (activiteitencentrum) Daar deed ik de winkel, kantoor, af en toe receptie. Dat ging op zich wel goed, maar ik wilde het gehandicapten wereldje uit. Ik wilde niet meer bezig gehouden worden. Ik wilde me echt inzetten, nuttig voelen, iets betekenen voor de maatschappij.

Ik gig niet met tegenzin naar het AC, maar drang naar mezelf nuttig voelen had ik wel.

Mijn jobcoach  ging voor me op zoek nadat ik de wensen op had gegeven dat ik mezelf bezig wilde houden met administratie, telefoonbeantwoording, daar gingen we eerst op zoeken. Ik kwam toen terecht op AC de Schalm. Een dagcentrum voor mensen met een verstandelijke beperking. Daar mocht ik achter de bali en de telefoon beantwoorden. Dat ging goed tot r op den duur heel weinig telefoontjes meer kwamen en ik niet echt andere taken aangereikt kreeg. De tijd kroop voorbij. De  telefoontjes op een dag, daar werd ik ook niet moe van zal ik maar gewoon eerlijk zeggen.
Dus na een tijdje gaf ik aan dat ik weleens op de groepen zou kijken of ik daar niet iets kon doen. Mijn baas wilde daar niet aan, maar mijn begeleidster op de Schalm wilde het wel een kans geven. Ik kreeg geregeld dat ik iedere middag op de groep mocht helpen. 2 keer daar 1 keer daar en 1 keer daar. Dat ging al beter. Ik voelde me al nuttiger, kreeg contact met de cliënten en deed activiteiten met ze. Mocht ze ook eten geven. Begon mijn draai wel te vinden. Toch was er voor hen een reden om te zeggen dat het genoeg was, ze twijfelde of ik het nog wel leuk vond en of ik er genoeg voldoening uithaalde. Dat was uiteindelijk de reden om daar te stoppen en op zoek te gaan naar ander werk.

Ik kwam na enige tijd in contact met verzorgingshuis de Taling, in eerste instantie wisten ze niet wat ze met me moesten doen, maar we gingen kijken wat bij me paste. Ik werd op de groepen ingedeeld en moest koffie schenken en de krant voorlezen, maar hoe bepaal je wat je uit de krant voorleest wat nuttig was voor de cliënten om te horen. Ik mocht ook de activiteitenkalender maken, maar iedere keer als ik hem klaar had was er wel iets wat niet goed was of wat beter moest. Ook ging ik weleens naar een meneer om samen woordpuzzels te maken. Bij het eten voor de bewoners hoorde ik regelmatig dat ik in de weg stond. Als ik naar de wc moest lieten ze me met gemak een half uur wachten. Ik ben daar een half jaar met heel veel tegenzin naartoe gegaan. Ze gaven na een half jaar zelf aan dat ze vonden dat het niet meer ging, maar dat ze samen met mij gingen kijken naar een andere werkplek. Ze zouden mijn naam laten vallen bij een locatieoverleg en dan zouden ze kijken wat daaruit kwam. Ik vond het wel een heel fijn idee dat er eindelijk gekeken werd naar een andere oplossing.

Na een tijdje hoorde we dat mijn naam inderdaad gevallen was bij dat overleg. De vrijwilligerscoördinator op Park Boswijk zag hoorde mijn naam voorbij komen en dacht: die naam klinkt me bekend in de oren. We zullen haar maar eens een kans geven. De vrijwilligerscoördinator die daar werkt is een nicht van mijn moeder. Ze wilde me zeer zeker een kans geven en nodigde mij en mijn moeder uit voor een gesprek. Dat gesprek verliep meteen wel lekker. Ze had er wel vertrouwen in. We moesten eerst eens gaan kijken wat er voor mij mogelijk was op Boswijk, dus lieten ze me een maand proeftijd ingaan waarin we uit gingen zoeken wat ik daar voor werk zou gaan kunnen doen. Na een paar weken waren we daar al wel uit en tekende ik ervoor dat ik daar voor vrijwilliger 4 dagen aan het werk zou gaan.

We zijn nu ruim 4 jaar verder en ik heb het er onwijs naar mijn zin. Een andere werkplek kan ik me echt niet meer voorstellen. Mijn taken zijn heel divers en dat maakt het zo ongelofelijk leuk om te doen.

Ik breng iedere ochtend de krant rond, geef handmassage aan verschillende mensen, geef mensen eten, help bij veel verschillende activiteiten, help ook op het servicepunt met brieven versturen, maak een praatje of een wandeling met de bewoners. Iedereen kent me inmiddels en hoor tegenwoordig bij het huis. Ik hoor regelmatig van bewoners dat ik mijn werk heel goed doe. Soms vragen ze zich af hoe het komt dat ik zo vrolijk en vriendelijk ben. Dan leg ik uit dat ik het een hele fijne werkplek vind en dat ik de mensen graag een glimlach of een prettig gevoel wil geven.  Dat vinden ze dan fijn om te horen. Dat maakt mij ook weer enorm gelukkig en dankbaar dat ik dit werk kan doen. Het hoeven geen grote gebaren te zijn, met hele kleine dingen zijn de mensen vaak ook al tevreden. Bijvoorbeeld iemand een hand aanreiken en laten voelen dat degene goed is zoals hij of zij is.

Ik wil dit blog graag eindigen met een hele mooie spreuk

als ik oud geworden ben

en ik geen mens meer herken

en niet eens jouw naam meer weet

pak mijn hand dan even beet

zeg me zo gedag

laat me voelen dat je me mag

wellicht dat ik het gevoel herken

dat ik voor iemand iemand ben

Liefs Anja

Ineens is daar de werkelijkheid weer

Goedemorgen,

Ik kan heel vast slapen, ik vind het heerlijk. Maar soms heb ik een droom zo intens beleefd en zat ik er echt in dat het bijna een gevecht wordt om wakker te worden. 

Als ik naar bed ga maalt altijd nog even de dag door me heen. Eigenlijk beleef ik de dag weer opnieuw maar dan alleen de hoogte of dieptepunten. De ene keer val ik door dat te doen snel in slaap en de andere keer lig ik na uren nog te malen.

Als ik droom heb ik een periode gehad dat ik alleen maar liep. Alles deed ik lopend, maar in werkelijkheid zat ik gewoon in mijn stoel.

De omgeving was een atletiekbaan waar we ontelbaar veel rondjes moesten lopen.

Ik moest in mijn droom weleens bewijzen dat ik hard kon lopen. In de droom was ik de heldin. De beroemdheid waarvoor iedereen kwam kijken. Het is bekend in de televisiewereld dat ik al mijn records op eigen kracht heb gelopen en ik moest laten zien dat het nog beter kon. Ik voelde de druk en de spanning in mijn lijf. Iets waar je als topsporter op kickt, maar ik werd er alleen maar nerveuzer door.

Het startsignaal klonk en ik zette mijn eerste stappen en meteen had ik een lekker ritme te pakken. We moesten 10 km lopen.

Ik startte in baan 8 en moest dus het verste lopen. Maar de eerste 3 km ging vanzelf, zonder verzuring of andere ongemakken.

Maar daarna werd het al snel zwaarder. De verzuring sloeg toe. Het ging niet meer, ik zakte door mijn benen van vermoeidheid en pauze nemen was geen optie. Ik gaf mezelf wat water want dat had ik vast voor als ik moest tanken. Het leek wel of dat het als benzine werkte want langzaam voelde ik de kracht in mijn benen weer toenemen en vrij snel had ik de snelheid weer te pakken.

Nu wilde ik echt laten zien dat ik had getraind en dat ik het toch kon halen. Dat gebeurde ook. Ik haalde de finish als 2^de en had dus de zilveren medaille. Mijn geluk kon niet op. Ik kreeg de medaille omgehangen en ontwaakte uit mijn droom.

Ik moest helemaal weer terug komen in het hier en nu. Toen ik wakker werd dacht ik dat ik zo uit bed kon stappen. Maar ik had pijn in mijn benen van het harde rennen in mijn droom. Ze voelde stijf aan. Echt pierpijn.

Ik drukte alsof ik dronken was op de bel om zorg te vragen, maar het besef had ik niet dat ik dat nodig had. Op dat moment wist ik niet eens dat ik gewoon in mijn eigen kamer was. De begeleiding kwam en als een zombie stond ik op mijn benen. Tijdens de verzorging sliep ik voor mijn gevoel nog verder.

Ik kan je een ding vertellen. Zulke momenten zijn heel erg zwaar. Je moet dan weer echt tot het besef komen dat je niet kan lopen. Dat je afhankelijk bent. Dat is dus echt een gevecht. Die dag was ik er ook helemaal niet bij. Ik zat bij mijn hoofd nog in de overwinningsfase van de droom. De pijn in mijn benen hield heel de dag aan.

Dat is pittig hoor, echt zwaar.

Liefs Anja

Dit is waarom ik het doe

Het valt niet altijd mee om te dealen met je beperking, dat weet ik als geen ander. Ik ben 26 jaar en zit al heel mijn leven in een rolstoel. Zoals bij de meeste wel bekend zoek je het niet uit om een beperking te krijgen, dat krijg je als je geboren wordt of je krijgt het later in je leven. Maar als je er mee te maken krijgt moet je jezelf erbij neerleggen en ermee dealen. Dat is een hele opgave want je moet er je hele leven mee doen.

Dat gaat met vallen en opstaan. Meer vallen dan opstaan. Dat valt echt niet mee. Je komt jezelf regelmatig tegen. Dat doet pijn, anders zijn.

De maatschappij is best hard en duidelijk over mensen met een beperking. We worden vaak in HOKJES geplaatst en er word vaak gedacht dat je niet alles op een rijtje hebt. Nou ik heb alles onder controle, kan goed nadenken en communiceren. Ik volg alles en heb over de meeste dingen ook gewoon een mening. Neem de tijd voor me en het belangrijkste ACCEPTEER ME ZOALS IK BEN!

Het is een gevecht wat je eigenlijk je hele leven moet hebben met jezelf. Continu moet je alles uitleggen, vertellen waarom iets niet gaat. Mensen kijken naar je alsof je gek bent. Ik voel me soms meer een bezienswaardigheid dan dat ik de persoon ben die ik ben. Ze kijken dan echt met van die hele grote ogen. Weten niet hoe snel ze me voorbij moeten lopen als ze me zien.

Moet je luisteren!

Ik vraag er niet om en daarom schreef ik dit gedicht:

Ik heb een beperking

Dat is een heel ding

Het wordt zo groot gemaakt

En daardoor wordt iedereen geraakt

Ik vraag er ook niet om

Dus doe niet zo stom

Respecteer elkaar zoals we zijn

Dat is pas fijn

Kijk mij gewoon aan

Zie mij gewoon staan

Zeg niet: Ik ken jou niet

Dat doet mij veel verdriet

Ik ben niet anders dan jij

Maar voel me zeker niet vrij

Ik word in een hokje gepropt met alle andere

Ik kan daar in mijn eentje niets aan veranderen

Ik moet ermee dealen

Met mijn 4 wielen

Ik heb geen keus

Maar wil wel anders heus

Laat die rotopmerkingen varen

Laten we de lucht nu opklaren

Stop er gewoon mee

Dan kan ik met jou praten en zeggen NEE

Het vullen van de gaten die jij me hebt gegeven

Dan kan ik jou misschien vergeven.

Lees het als het nodig is nog maar een keer

Laat het binnenkomen

Het is zoals ik het voel

Zo is het helaas echt n het dagelijks leven.

Ik hoop dat door dit te lezen en binnen te laten komen de gedachten hierover los te laten. Laat me weten hoe jij erover denkt en verander je gedachten.

Eerlijk gezegd kan ik daar niet op wachten.

Tot de volgende Blog

Liefs Anja

Welkom op mijn blog

Hallo allemaal,

Ik ben Anja van Wijk 26 jaar en woon in Den Bosch. Ik ben een hele gewone meid die heel positief in het leven staat, maar ik heb wel mijn beperking.

Nu leek het mij een goed idee om een blog te starten en te vertellen over hoe het is om een beperking te hebben, waar je weleens tegenaan rijd in mijn geval en wat het betekend voor iemand die ermee moet leven.

Ik ben nu op een leeftijd dat ik ermee kan leven en ik het voor zover dat mogelijk is te accepteren dat de situatie zo is. Maar dat is niet altijd zo geweest. Ik ken ook de andere kant van de medaille dat het juist tegenzit en dat je wel wil, maar dat het niet gaat.

Met dit blog wil ik vertellen hoe het is en voelt om een beperking te hebben, zodat meerdere  mensen er begrip voor krijgen en met andere  ogen gaan kijken naar mensen met een beperking.

Ik neem jullie mee in mijn leven en mijn gevoelens rondom mijn beperking, wat goed gaat en wat niet. Goede gedachten, slechte gedachten. Hoe gaat het in combinatie met mijn werk? Reacties van mensen over iemand met een beperking.

Een gewoon kijkje in mijn leven.

Laat je verrassen!

Groetjes Anja van Wijk