Spannende periode

Ik ben gespannen. Ik heb een beetje last van spanning omdat ik simpelweg niet weet wat ik ga doen en hoe het uit gaat pakken. Heb al heeel erg lang last van mijn rechterarm als ik hem gebruik. Maakt niet uit wat ik doe, alles doet pijn. Hij helpt ook met typen van een verslag. Maar nu alles waar hij eerst bij ondersteunde niet meer kan zonder pijn, moest ik er wel mee naar de dokter.

Eerst ging ik naar degene die mijn vingerspalken heeft gemaakt. Maar er kwam geen goede oplossing. Toen moest ik maar naar de revalidatiearts om te kijken hoe of wat. Daar had ik eigenlijk geen andere keus dan botox. Heel gek was het. Want mijn keus was standvastig. Ik zou en ik wil die botox. Want de pijn die ik heb is niet te doen.

Morgen is de dag van de behandeling. Spannend is het zeker. Maar we gaan er weer voor. Een nieuwe periode breekt aan. Ik hoop dat het werkt en dat ik de dingen die ik al maanden niet meer kan toch kan gaan doen.

Verder is het afwachten hoe het gaat lopen.

Liefs Anja

vervolg een pittig gesprek

Het is weer even geleden dat ik iets geschreven heb, dat is niet dat ik niet wil, maar voor mijn idee moeten de stukken die ik schrijf wel ergens over gaan.

De rust in de situatie hier is nog wel ver te zoeken voor mezelf. We hebben nu een keer in de 2 weken een gesprek met mij, mijn moeder en mijn begeleidster. Het kost een hele hoop energie en ben erg moe als ze heeft gewerkt of alleen al aanwezig is. Het eerste gesprek verliep erg moeizaam, al wist ik al wel wat ik haar wilde vertellen. Ik had het er in de ochtend al met mijn moeder over gehad. Ze zei dat ik goed en duidelijk over waar ik tegen aan reed en dat als ik dat zo zou brengen het een keurige vorm van communicatie zou zijn. Ik besloot het dan ook zo te doen. Ik had net fysio gehad en toen kwam ze binnen. Het was eigenlijk een kopie van toen ze weg liep na ons laatste gesprek. Onzeker, stil. Ik voelde al snel dat ik het begin moest maken om het gesprek te beginnen. Dat deed ik dan ook maar. Ik vertelde dat de afgelopen periode pittig had ervaren en dat dit eerste gesprek na de grote confrontatie echt heel moeilijk was, want waar moest je beginnen. Ik begon maar meteen met de boodschap die ik met mijn moeder had besproken. Ik gaf aan dat ik vond dat alle initiatief van mijn kant afkomstig was en dat ik het gevoel had dat ik de enige was die er moeite voor deed. Ze vertelde toen dat ze het ook een erg lastige periode vond en ze ook niet wist hoe ze zich tegenover mij moest gedragen. Dat maakte de communicatie nu erg lastig. Ik gaf aan dat ik wel graag contact wil hebben, maar dan wel tijdens een activiteit, 1 op 1 kan nog niet. Hier stemde ze mee in. Toen het gesprek klaar was, was ik weer erg moe, want het kost gewoon nog veel energie. Veel kon ik ook niet meer die dag.

Er speelt nog veel meer in de woonvorm waarvan ik vond dat daar maar eens gehoor aan gegeven moest worden. Op een avond zijn we met 3 personen bij elkaar gaan zitten en hebben we de dingen waar we hier al heel lang tegenaan rijden eens op papier gezet. ruim 2 uur later stond het op papier. We besloten dat we het maar naar de cliëntenraad moesten sturen want die zou daar best eens iets mee kunnen. We stuurden onze brief met dingen waar we tegenaan reden naar de cliëntenraad. Als antwoord kregen we terug dat we maar contact moesten zoeken met de cliëntvertrouwenspersoon. Heel eerlijk gezegd twijfelde wij aan haar onafhankelijkheid. We besloten toch om haar te mailen voor een afspraak en het eerste gesprek volgde snel.

De avond van het gesprek volgde snel. We waren best zenuwachtig en we wisten niet wat we konden verwachten waardoor het begin een beetje moeizaam verliep. Maar al snel veranderde dat gevoel. Al snel voelde het als een opluchting. Er was eindelijk iemand die naar ons luisterde. We waren er al snel uit dat er wel een vervolgafspraak nodig was om er nog mee verder te gaan.  Aan het einde van het gesprek barstte ik in tranen uit van opluchting en van de spanning die erbij komt kijken als er zich een onbekende situatie voordoet. We hebben die avond heel veel punten besproken en we hadden aan het einde van het gesprek echt vertrouwen in dat het goed zou komen. We waren erg moe maar voldaan van het hele gesprek. We gingen met een voldaan gevoel naar bed.

Een week later hadden we weer een gesprek met de vertrouwenspersoon. Ze kwam met een aantal voorstellen waar wij ons wel in konden vin, maar dan zou de rest van de bewoners en begeleiding ook ingelicht worden. Later hadden we zoiets van dat moet van tevoren niet gezegd worden want dan kan iedereen zich voorbereiden. Dat was nu wat we niet wilde. We hebben wel weer een afspraak staan voor een gesprek met de leidinggevende van de locatie. Maar van de rest horen we weinig. Zoals jullie van me gewend zijn wordt dit verhaal weer vervolgd!

Liefs Anja

Ik ben niet anders dan jij

Wat is deze maatschappij toch lastig soms. Ik ben ook gewoon zoals jij maar ik heb een rolstoel onder mijn kont. Maar verder ben ik gewoon als ieder ander. Natuurlijk heb ik weleens van die dagen dat ik de rolstoel vervloek of dat ik een baaldag heb, maar het feit dat ik in een rolstoel zit, daar kan ik mee dealen tegenwoordig

Ik heb mijn gedicht al in een eerder blog beschreven, maar doe het nu nog een keer en vertel dan het verhaal erachter ook

Ik heb een beperking,

dat is een heel ding.

Het wordt zo groot gemaakt,

en daardoor iedereen geraakt.

Ik vraag er ook niet om,

dus doe niet zo stom.

Respecteer elkaar zoals we zijn,

dat is pas fijn.

Kijk mij gewoon aan,

zie mij gewoon staan.

zeg niet: ik ken jou niet,

dat doet mij veel verdriet.

Ik ben niet anders dan jij,

maar voel me zeker niet vrij.

Ik word in een hoekje gepropt met alle anderen,

Ik kan daar in mijn eentje niets aan veranderen.

Ik moet ermee dealen,

met mijn 4 wielen.

Ik heb geen keus.

maar wil wel anders heus.

Laat die rotopmerkingen varen.

Laten we de lucht nu opklaren

Stop er gewoon mee

Dan kan ik met jou praten en zeggen NEE

Het vullen van de gaten die jij mij hebt gegeven

Dan kan ik jou misschien vergeven

Lees nu het gedicht eens zin voorzin en niet te snel, dan weet ik zeker: De BOODSCHAP komt binnen.

De reden van dit gedicht is vrij heftig. Ik word vaak aangesproken op het feit dat ik in een rolstoel zit. Ze hebben me een keer met een opmerking zo’n pijn gedaan. De opmerking ga ik hier niet neerzetten. Maar ik kan je vertellen: HIJ KWAM ECHT BINNEN.

Mensen moeten echt opletten met wat er gezegd wordt. Ze hebben soms niet in de gaten dat het echt kan steken. Dit gedicht is ontstaan uit alle woede en verdriet van die opmerking.

Ik wil eigenlijk vragen of iedereen die een bepaald gevoel krijgt bij dit gedicht, dat te verwoorden en met behulp van dit gedicht de maatschappij anders naar mensen te laten kijken.

Ik weet zeker dat er mensen die zich er op een bepaalde manier in herkennen. Deel dan dit gedicht en schrijf jou verhaal erbij. 

Wie weet wat we met zijn alle teweeg brengen?

Liefs Anja