maandag 25 mei 2015

Een pittig gesprek maakt een nieuw begin



Waar moet ik weer verder gaan in het verhaal. We zijn er nog niet. Maar er is een goede stap gezet. Wat was ik zenuwachtig voor het gesprek, spanning buikpijn, gestrest, alles tegelijk. Ik weet niet hoe ik me voelde op dat moment. Wat raar was dat de twee mensen waarmee we een gesprek hadden heel vrolijk binnenkwamen.



Het gesprek begon en we hadden het gelijk over wat er de afgelopen weken is gebeurd. Mijn moeder kreeg alle ruimte om alles eruit te gooien. Dat heeft ze ook echt gedaan. Het enige wat ik kon doen, was huilen, want ik heb zo hard geknokt om me gevoelens duidelijk te maken. Als daar dan niet naar geluisterd wordt,  is dat heel frustrerend. Nu kreeg mijn moeder de kans om alles eruit te gooien. Dat heeft ze ook gedaan en ik bevestigde alleen de woorden van mijn moeder door te huilen of ja of nee te zeggen of door heel boos te worden. Andere manieren om me te uiten had ik niet meer. Maar ik vond dat ook helemaal niet erg. Dat was zo en dat was goed. Er werd tot 3 keer toe gezegd dat er bezuinigd moet worden.  3 keer heeft mijn moeder aangegeven dat het daar helemaal niet om gaat. Dat het enige wat ik nodig heb een luisterend oor is waar ik alles even kwijt kan.  Dat er op een menselijke manier met mij om moet worden gegaan. Toen er dan eindelijk werd gevraagd wat ik wilde gaf ik aan dat ik geen persoonlijke gesprekken meer met haar wilde voeren. Dat was mijn standpunt, dat bleef ook zo . Hier mocht bijna niet meer over gepraat worden. Maar er moest toch contact blijven. Mijn moeder stelde voor om dan alleen contact te hebben samen met mijn moeder. Na een lange stilte stemde ik daar toch maar mee in.



Wat er toen gebeurde maakte mij alleen maar blij. Mijn begeleider liet haar gevoelens zien. Ze is niet alleen zakelijk, maar ze is ook nog mens. Dat maakte me zo gelukkig. Ineens veranderde mijn verdrietige gevoel in een overwinning gevoel. Ik had de rest van de dag het gevoel dat ik de hele wereld aan kon.  Hoe vervelend het voor haar ook is dat het gebeurde, maar ik had mijn doel behaald. Ik wilde er bijna een vreugdedansje doen.



Toen dat hoge woord eruit was werd het gesprek beëindigd en kon ik bijkomen van alles. Vooral het gevoel van trots overheerste. De vermoeidheid zette zich om in kracht. De volgende ochtend heeft ze me ook weer uit bed gehaald. Dat was een vreemde gewaarwording want wat zeg je dan tegen elkaar. Niet veel, maar wat ze wel meteen vroeg was. Hoe is je gevoel nu? Ik gaf antwoord en zei: Ik heb goed geslapen, er is een heleboel uit. Dat luchtte op.

Nu, een paar dagen later voel ik me vooral moe, de vermoeidheid komt er nu pas uit. Ik heb heel lang in de overlevingsmodus gestaan en dan kun je alles aan. Maar op het moment geeft mijn lichaam en geest aan dat ik moet herstellen en slaap ik zo’n 10 uur per nacht. Zolang mijn lichaam dat nodig heeft geef ik daaraan toe. Maar langzaam maar zeker komen we er wel weer. Dat heeft tijd nodig en ik neem er alle tijd voor die nodig is.



Liefs Anja

zondag 17 mei 2015

wij staan op

Wij staan op is een initiatief van 10 mensen met een lichamelijke beperking. Zij hebben samen een manifest opgesteld met 12 belangrijke punten die de samenleving en de kijk op mensen met een beperking erg dwars zit. Zij hebben de punten utgebreid beschreven en ook wat er dan veranderd moet worden.

 Ga naar de website door op het plaatje te klikken Wij staan op! Lees de punten waar zij voor staan en ben je het ermee eens? Teken dan en help mee aan een betere samenleving en maatschappij in Nederland

Wij staan op voor een toegankelijke samenleving! Doe je mee? Wij staan op! Wij staan op! Is een initiatief van jongvolwassenen mensen die meer vrijheid, gelijkheid en menselijkheid aan de politiek en de samenleving willen vragen. Wij hebben een Manifest opgesteld met 12 eisen aan de regering en de samenleving. Wij vragen iedereen in Nederland een persoonlijke steunbetuiging te geven aan het manifest via de website.  De punten zijn

  1. VERTROUWEN MOET DE BASIS ZIJN VAN AL HET HANDELEN
  2. BUREAUCRATIE MOET VOORKOMEN WORDEN DOOR ADMINISTRATIEVE PROCESSEN EFFICIËNT UIT TE VOEREN
  3. MAATSCHAPPELIJKW INCLUSIE BEGINT BIJ REGULIER ONDERWIJS
  4. GELIJKHEID CREËREN DIE UITGAAT VAN HET INDIVIDUELE INDIVIDU
  5. ONJUISTE BEJEGENING DOOR VERKEERDE OPVATTINGEN DIENT TE WORDEN OPGEHEVEN.
  6. TOEGANKELIJK VAN GEBOUWEN MOET EEN NORM ZIJN
  7. OPENBAAR VERVOER MOET TOEGANKELIJK EN ZONDER HINDERNISSEN ZIJN
  8. WIJ ZOUDEN NIET MEER MOETEN BETALEN VOOR ONZE GEZONDHEID, VANWEGE ONZE HANDICAP DAN IEMAND ZONDER HANDICAP
  9. ONZE ZORGVRAAG MOET GEEN BELEMMERING ZIJN OM TE KUNNEN VERHUIZEN
  10. EEN HULPMIDDEL MOET WORDEN AANGEMETEN OP BASIS VAN DE INDIVIDUELE BEHOEFTE VAN DE GEBRUIKER
  11.  LEES EN HOORBAARHEID  DIENT VOOR IEDEREEN ALTIJD EN OVERAL BESCHIKBAAR TE ZIJN
12. WIJ ZOUDEN ALTIJD EEN MEDISCHE VERKLARING BESCHIKBAAR MOETEN HEBBEN 

http://www.npo.nl/kassa/16-05-2015/VARA_101372747 

via deze link kun je de uitleg hierover nog horen
 Meer informatie vind je op onze website of mail je vragen naar info@wijstaanop.nl
Met zijn alle staan we op voor een beter leven voor mensen met een beperking!

Liefs Anja
http://wijstaanop.nl/

zaterdag 16 mei 2015

Onbegrip





Wat kan ik toch heerlijk van me afschrijven. Dat ga ik nu ook doen. De afgelopen weken heb ik een aantal gesprekken gehad waarin ik mijn gevoelens en gedachtes op tafel zou gooien in de hoop dat het dan verandering met zich mee zou brengen. Ik heb 2 gesprekken gehad. De ene verliep beter dan de ander, maar al met al ben ik er dus niet heel tevreden over.

Het eerste gesprek wat ik  heb gehad was met de coördinerende begeleider van onze locatie. Ik heb al een tijdje het gevoel dat ik een robot ben als ik thuis ben. Alles gaat op de automatische piloot. Er kan geen goedemorgen gezegd worden. Alles word gedaan op de automatische piloot, tijd voor een gesprek, al is het maar een luisterend oor is er gewoon niet meer. Is dat de bedoeling? Er werd toen aangegeven dat het zo is dat er voor persoonlijke gesprekken geen tijd meer is. Die moet je maar met familie doen. Mijn broek zakte ervan af. Ze zijn er eigenlijk alleen maar om te zorgen dat ik in en uit bed word gehaald en naar mijn werk kan gaan en ’s avonds voor het naar bed gaan. Maar verder moet je het buiten de deur zoeken. Mensen waar zijn we hier mee bezig? Oke!

Daarna ging het over mijn gevoel tegenover mijn persoonlijke begeleider. Ik gaf aan dat ik bij haar geen klik voelde en dat het echt heel zakelijk voelde. Waarom dan? Als ze binnen komt, komt er wel iemand binnen. Voor mijn gevoel heeft ze al helemaal in haar hoofd zitten waar het over gaat. Ze komt heel zeker over en dat maakt me bang. Ik ben bang voor de reactie van haar. Als het dan over mijn gevoelens gaat durf ik daar niet over te praten met haar omdat ik dichtsla. De gesprekken gaan voor mij over zinloze dingen. Ik ben juist op zoek naar iemand die door me heen prikt. Dat vind ik niet bij haar.

Er werd toen gezegd dat we er maar over moesten praten met haar. Ik gaf aan dat ik het lastig vond, maar dat ik het wel wilde doen. Maar ik zou er wel op voorbereid worden. Ze zou een agenda maken en aan de hand van de agenda zouden we dan met haar in gesprek gaan.  Ik stemde ermee in.
Voor het feit dat er geen goedemorgen wordt gezegd zou er een cursus gegeven worden.

Gek genoeg voor mijn gevoel had ik er na afloop een goed gevoel over. Er had iemand naar me geluisterd en er werd iets mee gedaan.
Ik voegde meteen de daad bij het woord en belde mijn tante met de vraag of ik bij haar mijn shit neer kon gooien als dat nodig was. Ze was al op de hoogte van het hele gebeuren en vond mijn vraag dan ook niet erg. Haar antwoord was meteen helder en duidelijk. ja hoor we hebben wekelijks contact hoe het met je gaat. Ik bedankte ze voor haar begrip en hing op.

Afgelopen Dinsdag had ik nog een gesprek met mijn begeleider en de coördinerende begeleider om aan te kunnen geven wat het probleem was. Ik had in mijn schriftje geschreven wat ik voelde en vond van haar. Dat heb ik haar voor laten lezen en het eerste wat er gebeurde was dat het helemaal niet zo was. Wat ik ervoer was helemaal niet zo. Ze had zelfs het idee dat juist heel goed ging. Toen me gevraagd werd of ik dan een voorbeeld kon geven waarom het niet gaat tussen ons schoot ik dicht. Vanaf toen was voor mijn gevoel het gesprek al voorbij. Er werd voorgesteld om per mail dan maar te laten weten hoe ik me eigen voel. Omdat ik was overspoeld van het gesprek stemde ik ermee in en daarmee was het gesprek afgelopen.
Toen me gevraagd werd hoe ik mezelf voelde ging als vanzelf dat masker weer op en gaf ik aan dat het goed was. In werkelijkheid was dat helemaal niet het geval, maar het was genoeg voor dat moment.

De avond na het gesprek had ik gelukkig hele leuke afleiding want mijn vader kwam na lange tijd weer met 2 honden, ook onze Max en dat zorgde wel voor de nodige afleiding. Die avond moest ik naar bed en ik voelde al dat ik daar eigenlijk geen rust voor had. Het gesprek bleef maar door mijn hoofd malen en het stopte niet. Wat werd ik de volgende morgen vermoeid wakker. Ze kwam me die ochtend uit bed halen, zette me op de wc en ging weer verder met haar werk. Even later kwam het moment dat mijn moeder binnenkwam. Ze vroeg hoe het ging en de kraan van tranen sprong open en het stopte even niet meer. Ik kon er niet bij dat er geen begrip voor het hele gebeuren was en dat ze zelf niet in de gaten had hoe ze over komt. Ik was al moe voordat ik ging douchen. Ik heb toen met mijn moeder afgesproken hoe we nu even verder gaan en daar stemde ik mee in. Over de inhoud hiervan ga ik nu verder niets schrijven.

Hoe voel ik me nu , een paar dagen later. Er wordt niet gevraagd hoe ik het gesprek ervaren heb, van beide kanten niet. Van de week kwam een van de 2 vragen hoe het ging en dat ging zo snel dat ik maar weer zei dat het goed gaat. Er wordt helemaal niet over gesproken. Woensdag heb ik PP gesprek en ga ik samen met mijn moeder nog even over het gesprek door. Hopelijk kan ik dan eindelijk zeggen dat ik me beter voel. Mijn moeder gaat in ieder geval uitleggen hoe ik in elkaar zit. Het voelde voor mij de afgelopen dagen als falen dat ik daar mijn moeder weer voor nodig heb. Inmiddels weet ik dat het niet nodig is dat zo te voelen en ben ik blij en dankbaar dat mijn moeder mij hierbij helpt.

Liefs Anja



zondag 3 mei 2015

rolstoeldansen met geweldig resultaat

Goedemorgen,

Wat heb ik heerlijk geslapen zelfs in mijn dromen nog heerlijk nagenoten van gisteren. Ik maak even een samenvatting van dingen die er zijn gebeurd nadat ik een demonstratie had gegeven op boswijk


Het was op een woensdagmiddag dat ik samen met mijn moeder en de dansleraren een demonstratie gaf op mijn werk. Van tevoren werd er een klein beetje sceptisch op het hele gebeuren gereageerd en we zouden weinig bewoners aan het dansen krijgen. De dansleraren zijn gewend om met ouderen te dansen dus voor die mensen was het al meteen duidelijk dat het anders zou gaan verlopen. De dansruimte was niet zo groot maar we konden als we ons aanpaste prima uit de wielen. Geloof het of niet maar na een half uur was er een klein groepje bewoners die de dansvloer wel hadden gevonden. De meeste bewoners herkende de muziek en er was een bewoner die alle dansen die we deden kon opnoemen. Toen hij eenmaal doorhad dat er muziek aanstond waarop gedanst mocht worden was hij niet meer te stoppen. Hij heeft zowat de hele middag samen met mijn moeder gedanst en heeft hier intens van genoten. Zo waren er nog wel meer mensen die er intens van genoten.

Waaronder een vrouw die vroeger professioneel danseres is geweest en die op een gegeven moment uit een hoekje kwam en haar glimlach kwam tevoorschijn en de hele middag is die gebleven. Ze zocht iedere keer de dansleraar op want ze is gewend om met een man te dansen. Iedereen stond versteld van haar glimlach want die liet ze bijna nooit meer zien. Ze zocht iedere keer weer contact met de dansleraar en ze heeft gedanst als een ster. Toen de middag ten einde was stelde de dansleraar voor om haar een keer op zaterdagmiddag uit te nodigen voor onze les. Er werd meteen gezegd dat het waarschijnlijk niet tot de mogelijkheden zou behoren. Toen ik dat hoorde gingen mijn rateltjes aan het draaien. Ik trok de stoute schoenen aan en heb een mail verstuurd naar haar contactpersoon met het hele verhaal van de middag en haar reactie erop. De mail is doorgestuurd naar de familie en na die tijd vroeg ik er iedere keer na en hoorde niets meer. De mail had op de familie heel veel indruk gemaakt en daar is zeker iets mee gedaan.

Zoals de meeste van jullie wel weten zit ik momenteel niet lekker in mijn velletje, dus dansen is het enige wat helpt. Zo ging ik gisteren met een brok in mijn keel naar het dansen toe om alle ellende eruit te dansen. Wat was dit fijn en het zwieren en zwaaien maakte het een stuk lichter. Tot het moment dat ik hoorde dat er voor mij bezoek kwam. Het was een wonder want ze zou komen. Voor de mensen die het niet weten, ik begon te huilen van blijdschap en dankbaarheid. Daar was ze dan samen met haar man. De dansleraar hielp haar uit haar jas en nam haar mee de dansvloer op en daar was hij weer. De glimlach van oor tot oor. Wat was het geweldig om te zien. Ik zag dat het haar man goed deed om dat weer te zien en dat raakte me. Wat er daarna gebeurde had ik ook niet aan zien komen. Er werd voorgesteld om ook te dansen met haar bij ons. Haar man stemde meteen toe en zei dat hij dat dan ging doen. Hij heeft zijn adresgegevens opgeschreven en heeft gezegd in september samen met zijn vrouw op les te komen.
Het laatste stuk van het verhaal zag ik niet aankomen maar wat is dit fantastisch om dit voor haar en haar familie voor elkaar te krijgen. Ik weet niet hoe ik me voel nu maar een ding weet ik zeker. Het is me gelukt en daar ben ik meer dan blij mee. Haar man bleef me bedanken voor de mail en dat kwam ook zeker binnen. Wat geweldig. In September zijn ze erbij en gaan ze ook genieten van wat rolstoeldansen heet.