Waar
ben IK in het verhaal? Dat is de enige vraag die ik beantwoord wil hebben in de
weken die voor me liggen. Ik woon, even voor de mensen die het nog niet weten,
24 uur begeleid zelfstandig in Den Bosch. Ik woon in een woonvorm waar ik me op
dit moment helemaal niet meer thuis voel. Het is mijn thuis niet meer. Je wordt
behandeld alsof je een robot bent en tijd en ruimte voor het tonen van hoe je
jezelf voelt is er niet meer bij. Sinds dat mijn oude begeleidster weg is loopt
het voor geen meter meer.
Er moet overal bezuinigd worden, maar moet dat ten koste gaan van mij als persoon? Blijkbaar wel.
Het begon voor de eerste keer ongeveer een week of 3 geleden. Ik zit al een tijd lang niet lekker in mijn vel. Mijn geduld raakt op en mijn lontje word steeds korter. Op een vrijdagavond Barste de bom en schreeuwde ik, schopte ik sloeg ik en vloekte ik alles bij elkaar. O wat zat er een woeede in mij! Ik gooide er alles uit en het koste me zoveel energie dat ik de volgende dag het dansen wel kon vergeten want dat ging echt niet meer. Mijn energiepeil was niets meer. 's Avonds stelde de begeleiding voor om een incidentenformulier in te vullen. Toen ik vroeg wat dat inhield zei ze dat er dan in ieder geval over gepraat moet worden. Dus je raad het al, ik stemde toe dat het ingevuld zou worden. Tot op heden heb ik daar nog niets van gehoord.
Afgelopen Woensdag was het weer raak. Mensen komen binnen ben je klaar: ja, ga je mee doesen Ja. Heel het douchmoment is er niet tegen me gesproken. Toen ik klaar was vroeg mijn moeder hoe het ging en ik zei: Het is hier echt een klerenzooi, ik ben een mens, een persoon en je hebt net zelf gezien hoe het contact gaat. Zo gaat het hier iedere morgen. Je kunt je verhaal niet kwijt hier, ik heb meer het gevoel dat jij mijn begeleider hier bent, dan de mensen die het moeten zijn. Ik heb in de middag samen met mijn moeder op papier gezet wat ik voel en wat ik vind van de tent waarin ik woon. Het stukje is erg pittig geworden, maar we hebben het naar de coordinerende begeleider gemaild en die was intens geraakt door alles wat ik op had geschreven. Ze gaf meteen aan dat er zo snel mogelijk een gesprek komt en dat ik dan eindelijk mijn verhaal mag doen.
Met dat antwoord waren we zo blij en dankbaar dat er eindelijk iemand is die na een jaar naar je verhaal wil luisteren. Sinds woensdag hoeft iemand maar te vragen hoe het gaat en dar breek ik weer. Ik heb er ook maar meteen voor gekozen op mijn werk tegen mijn begeleider te zeggen wat er aan de hand is, zoodat ze het weten als ik niet lekker in mijn vel zit.
Ik denk dat ik dinsdag hoor wanneer we een gesprek hebben. Ik weet nu al dat een gesprek niet genoeg is en dat er meerdere moeten volgen om mij weer lekker in mijn velletje te voelen en weer vrede te hebben met dat ik hier woon. Maar het is eruit en er kom een gesprek met de fijnste persoon die er op dit moment voor me is.
Er moet overal bezuinigd worden, maar moet dat ten koste gaan van mij als persoon? Blijkbaar wel.
Het begon voor de eerste keer ongeveer een week of 3 geleden. Ik zit al een tijd lang niet lekker in mijn vel. Mijn geduld raakt op en mijn lontje word steeds korter. Op een vrijdagavond Barste de bom en schreeuwde ik, schopte ik sloeg ik en vloekte ik alles bij elkaar. O wat zat er een woeede in mij! Ik gooide er alles uit en het koste me zoveel energie dat ik de volgende dag het dansen wel kon vergeten want dat ging echt niet meer. Mijn energiepeil was niets meer. 's Avonds stelde de begeleiding voor om een incidentenformulier in te vullen. Toen ik vroeg wat dat inhield zei ze dat er dan in ieder geval over gepraat moet worden. Dus je raad het al, ik stemde toe dat het ingevuld zou worden. Tot op heden heb ik daar nog niets van gehoord.
Afgelopen Woensdag was het weer raak. Mensen komen binnen ben je klaar: ja, ga je mee doesen Ja. Heel het douchmoment is er niet tegen me gesproken. Toen ik klaar was vroeg mijn moeder hoe het ging en ik zei: Het is hier echt een klerenzooi, ik ben een mens, een persoon en je hebt net zelf gezien hoe het contact gaat. Zo gaat het hier iedere morgen. Je kunt je verhaal niet kwijt hier, ik heb meer het gevoel dat jij mijn begeleider hier bent, dan de mensen die het moeten zijn. Ik heb in de middag samen met mijn moeder op papier gezet wat ik voel en wat ik vind van de tent waarin ik woon. Het stukje is erg pittig geworden, maar we hebben het naar de coordinerende begeleider gemaild en die was intens geraakt door alles wat ik op had geschreven. Ze gaf meteen aan dat er zo snel mogelijk een gesprek komt en dat ik dan eindelijk mijn verhaal mag doen.
Met dat antwoord waren we zo blij en dankbaar dat er eindelijk iemand is die na een jaar naar je verhaal wil luisteren. Sinds woensdag hoeft iemand maar te vragen hoe het gaat en dar breek ik weer. Ik heb er ook maar meteen voor gekozen op mijn werk tegen mijn begeleider te zeggen wat er aan de hand is, zoodat ze het weten als ik niet lekker in mijn vel zit.
Ik denk dat ik dinsdag hoor wanneer we een gesprek hebben. Ik weet nu al dat een gesprek niet genoeg is en dat er meerdere moeten volgen om mij weer lekker in mijn velletje te voelen en weer vrede te hebben met dat ik hier woon. Maar het is eruit en er kom een gesprek met de fijnste persoon die er op dit moment voor me is.
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten