de bom ontploft

Ik weet niet waar ik moet beginnen. De laatste tijd voel je jezelf zo machteloos. Je kunt niet doordringen en alles wat je zegt, daar wordt niets mee gedaan. Dat is tegenwoordig de zorg in Nederland. Hoe vaak ik al heb gezegd dat het me op deze manier niet aanstaat. Zo ongelooflijk snel, niet de tijd nemen, hoe sneller, hoe beter. Maar dat is helaas wel hoe dat het op dit moment gaat. Maar tijd voor hoe iemand zich werkelijk voelt is er niet.

Al een tijdje voelde ik me erg ongemakkelijk. Ik kon me verhaal niet kwijt. Als je dat niet kwijt kan moet het op een andere manier. De woede en de onmacht laaide steeds verder op. Iedere keer als er iemand was slikte ik maar weer, want daarvoor hadden ze geen tijd.

Het begint dan met het feit dat je naar huis gaat vanaf een hele gezellige middag en dat je de horror rit met de taxi meemaakt. Dan voel je jezelf al compleet machteloos. Uiteindelijk doe je ruim 2 uur over een rit. Met alles wat er nog bij kwam. Een week later heb je een super middag bij je tante, kom je om kwart over 10 thuis en bel je dat je naar bed wil  en dan moet je nog zeker anderhalf uur wachten. Van die twee dingen raak je intens en diep geïrriteerd en weer is er geen tijd voor om een luisterend oor te hebben. Ook dat slik je weg en je gaat maar weer door. Want zo gaat het in deze maatschappij. Mijn gevoel werd alleen maar versterkt. De afgelopen dagen hier weer veel inval gezien die ook net als iedereen de benen onder hun kont vandaan lopen voor alleen de zorg goed te doen en verder maar gewoon weer verder gaan. Het vuurtje laaide maar verder en verder op.

Tot het moment van afgelopen vrijdag. Ik was bezig aan een nieuw blog voor hier en toen kwam na weer ruim een half uur wachten. De dag was anders gelopen dan anders. Ook daar moest ik mijn frustraties over. Ik weet niet meer precies hoe het is gegaan, maar ik begon te vertellen wat me allemaal dwars en het leek wel alsof de bom in mij aan het opladen was om niet veel later tot uitbarsting te komen. Ik merkte tijdens mijn verhaal dat ik steeds moeilijker de woorden kon vinden en dat de woede en onmacht in mij naar boven kwam. Ik wist van mezelf niet dat ik zo ongelooflijk boos kon worden. Echt  alles kwam eruit. Waarom kunnen mensen Godverdomme niet naar me luisteren en waarom woon ik hier en als het niet veranderd ga ik wel weer bij mijn moeder wonen. Het ging maar door en het ging maar door. Ik wist niet dat ik zo ontzettend boos kon worden. Ik denk dat het zeker 20 minuten tot een half uur geduurd heeft voordat ik weer een beetje tot bedaren kwam.  Dat ging overigens heel langzaam, maar het gebeurde wel. Later was het een grote opluchting dat het eruit was, maar de adrenaline zat nog in mijn lijf toen ik toch maar in bed ging liggen. Maar je begrijpt al waar het naartoe gaat, slapen was een hel. Dat lukte totaal niet. De volgende morgen werd ik doodmoe wakker van dat uurtje wat ik wel had geslapen. Ik baalde als een stekker dat zelfs het dansen, iets waar ik normaal gesproken een boost aan energie van krijg, iets was wat totaal niet lukte. Zoveel had ik de avond van tevoren van mijn lichaam gevraagd. Ik had darbij ook nog extreem veel last van mijn rechterhand die het ook niet deed zoals ik zou willen. Dat alles maakte afgelopen zaterdag tot een hele vervelende dag.

In de avond vroeg de medewerker die het voorval had mee gemaakt of ze een voorvallen formulier mocht invullen. Ik vroeg toen wat het voor meerwaarde had en ze zei dat ze dan verplicht waren om er in de vergadering over te hebben. Toen zei ik: Doe maar.

Nu is het afwachten of het iets gaat veranderen. Maar wat ben ik blij en dankbaar dat ik de gelegenheid heb gehad om mijn verhaal te doen. De frustraties eruit mocht gooien, dat er eindelijk iemand naar me luisterde. Wel vond ik het vervelend dat het alleen maar op deze manier lukte om mijn verhaal te doen. Maar het was niet anders.

Het is eruit, we gaan weer verder. Maar als het nog een keer nodig is  doe ik het nog een keer. Ook al kan ik de dag later eigenlijk niets. Ik zou het zo weer over doen.

Liefs Anja