Vroeger kreeg ik alles wat
ik wilde, hoefde het maar te zeggen en het was er. Verwend noemen ze dat nu.
Maar ik was niet anders gewend. Als ik iets wilde hoefde ik maar met mijn
vingers te knippen en het was er. Dat was precies zo als ik hulp nodig had.
Ik kon me ook prima zelf
vermaken, zette de muziek hard en blèrde mee met de muziek die daaruit kwam of
ik speelde met mezelf kantoortje en dan had ik het druk. Soms zag ik mijn
ouders hele dagen niet, alleen als ik
hulp nodig had. Ik vermaakte me prima. Afhankelijk voelde ik me bijna niet op
de enkele keer dat ik hulp moest vragen na. Ik genoot intens van alles wat ik
zelf kon en hield dat heel de dag met gemak vol.
Maar toen gebeurde het
onvermijdelijke. Mijn ouders gingen uit elkaar. Mijn moeder zette de dappere
stap om bij mijn vader weg te gaan. Dat was toen niet makkelijk want dat wil je
toch niet. Ik ging in die tijd naar werkenrode in Groesbeek en wekelijks kwamen
mijn ouders op de koffie, wat voor mij een feestje was want een week van huis
was wel erg lang. In de tijd op werkenrode werd het definitief en werd erover
gesproken om eens te kijken naar een eigen plekje.
In den Bosch kwam er een
woning vrij. Het was een klein en leuk huisje waar ik me wel zag wonen. Mijn
vader vond het wel erg klein, maar het was mijn eerste eigen huisje en koos
ervoor om er te gaan wonen.
Toen kwam er gaandeweg een
omslag. Ik moest leren wachten. Want toen ik nog thuis was kon ik gewoon roepen
en dan was een van mijn ouders er. Ik was in die tijd nog echt een verwend
nestje en moest dat echt nog leren.
Wel voelde ik meteen dat
ik hier voor mijn leeftijd (17 jaar) op de goede plek was. Maar wat was de kwestie wachten ontzettend
moeilijk. Later ging dat steeds beter. Stukje bij beetje leerde ik dat het zo
was als je op een woonvorm woont.
Nu, ruim 8 jaar later
irriteer ik mij rot aan dat ik moet wachten. Want wat duurt dat toch lang. En
maar vriendelijk en begripvol blijven, nou mag ik eerlijk zijn, het topje van
de ijsberg is bijna bereikt. Ik ben best wel een geduldig meisje maar bij mij
is dat ook weleens op. Die tijd die begint nu te komen en zijn tol te eisen.
Ik merk aan mezelf dat ik
minder kan hebben. Niet zo heel lekker in mijn vel zit en zo af en toe een kort
lontje heb. Aan dat uiten heb je alleen erg weinig want er veranderd gewoon
niet zo heel veel aan.
Ik heb van de afgelopen
tijd 2 voorbeelden, dingen die echt zijn gebeurd en waar ik echt op een gegeven
moment sacherijnig om wordt.
Voorbeeld 1: 2
weekenden geleden ging ik een gezellige middag tegemoet met mijn
zeilvriendinnen omdat 2 van de 5 meiden hun verjaardag vierde, dat was erg
gezellig maar de reis erheen en weer naar huis waren echt niet leuk. De
heenreis viel in tegenstelling tot de terugreis nog wel mee.
De terugreis zou officieel
beginnen om half 10. De taxi heeft aan beide kanten een kwartier speling. De
taxi was om 10 uur nog niet gekomen en dus besloot ik om dan maar van me te
laten horen. Ik belde en de meneer aan de andere kant zei dat er wat vertraging
was en dat ik nog zeker een half uur moest taxi wachten. Nou, ik had geen
andere keus dan me hierbij neer te leggen. Nog geen 2 minuten later was de taxi
er. Ik voelde al aan mijn water dat het geen fijne rit zou worden want de toon
van de chauffeur stond me al niet aan. Hij stapte in en wist toen al niet waar
hij heen moest. Hij gaf meteen al aan dat hij moest tanken. Hij zei alleen pas
veel later dat hij bij een speciaal benzinestation moest tanken en dat hij den
bos waarschijnlijk niet zou halen. Zo heeft hij de hele weg zitten kletsen. We
moesten nog 2 dames afzetten. Hierdoor was ik om half 1 pas thuis. Dit is de
korte versie van het verhaal. Van deze
rit heb ik ook een echte klacht gemaakt.
Voorbeeld 2: Vorige
week ging ik met de taxi voor een
gezellige middag naar mijn tante in Empel. Ik had de taxi om half 10 besteld.
Hij arriveerde op tijd, maar toen ik thuis kwam om kwart over 10 moest ik nog anderhalf uur wachten want er
waren nog 4 wachtende voor mij. Dan kan ik je vertellen je baalt als een
stekker. Want als je thuis komt wil je naar bed.
Dit zijn van die momenten
dan baal ik dat ik een beperking heb en dat ik weer moet wachten. Ik weet ook
wel weer dat als je met meerdere mensen woont dat de kans bestaat dat je moet
wachten, maar zo af en toe wil ik het niet meer.
Dat wachten is nu echt
iets wat weer moeilijk is omdat het de laatste tijd veel voorkomt. Maar ik
vrees, hoe vervelend ook, dat het niet te veranderen is.
Dus leg ik me er maar bij
neer, wat moet ik anders doen.
Nu voel ik me meer
afhankelijk dan toen, omdat je zo vaak zo lang moet wachten.
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten