Wat is mijn gevoel nu?
De laatste tijd gebeurd er
zoveel. Ik besluit om een blog te starten over het leven met een beperking. De
dingen waar je tegenaan rijd te benemen en daar mijn verhaal van maken. Het
hebben van een beperking, daar vraag je niet om. Je moet ermee dealen en er het
beste van maken. Je hebt een idee, je gaat erover schrijven, maar had er nog
helemaal niet aan gedacht waarover dan want het onderwerp is zo groot en breed.
Ik wil het bij mezelf houden en mijn beleving en verhaal vertellen, maar hoe
doe je dat?
Dat weet ik niet. Er gebeurd
zoveel. Mensen hebben altijd een mening over mensen met een beperking. Ze zien
altijd de buitenkant als eerste en vormen aan de hand daarvan hun mening. Ze
kennen me niet. Ik draag voor de buitenwereld een masker. Altijd de stralende
lach, want dat mag. Dat is goed. Maar in werkelijkheid is er veel verdriet,
onmacht, waarom ik. Dat vraag ik me achter de schermen nog regelmatig af. Kun
je je beperking wel volledig accepteren? Het antwoord daarop is volmondig NEE!
Ik ben al vanaf mijn
geboorte zo, zit al vanaf dat ik me herinner in een rolstoel. Het begon met een
heel klein stoeltje, afhankelijk als nooit tevoren, mensen bepalen voor mij. Zo
jong kun je je eigen mening nog niet hebben, maar het is niet anders het beste
ervan maken is het enige wat dan kan. Uit die tijd weet ik zelf niet veel meer,
alleen uit verhalen. Ik bleef vrolijk, ze zagen niet dat ik ermee zat, dat
masker heb ik nog wel. Veilig, niemand hoeft mijn verdriet te zien want ja, wat
schiet je daarmee op?
Ik genoot van mijn
kindertijd. We woonden in een vrijstaand huis met een zwembad met een hek in de
tuin. Als ik uit school kwam en het was mooi weer trok ik met hulp van mijn
ouders mijn badpak aan en deden wij voor het eten nog even een heerlijke duik
in het zwembad. Wat genoot ik van het heerlijk drijven in het water, spetter de
spetter. Wat voel ik me vrij even geen beperkingen. Gewoon heerlijk genieten
van de mensen om me heen die van me houden om wie ik ben. Wat heerlijk.
Een paar jaar later begon
ik me af te vragen wat er nu eigenlijk echt met me aan de hand was. Ik weet
niet of ik echt vragen stelde, maar ik wilde weten wat er was.
Mijn moeder zei me dat het
echt niet makkelijk is geweest en dat ik het boek maar eens moest gaan lezen
van Stephanie Kaars, help ik heb een gehandicapt kindje. Als ik dat ging lezen
kon ik makkelijker begrijpen hoe mijn ouders zich gevoeld moeten hebben. Niet
alles klopte wat erin stond, maar het gaf me wel een beeld van hoe mijn ouders
zich gevoeld hebben. Ik zei dat ik het ging lezen en dat ik erg benieuwd was
naar het boek. Mijn moeder zei me dat als ik vragen had deze altijd mocht
stellen als dat nodig was. Ik weet nog
dat ik dat boek in een paar dagen uit had.
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten