Waar moet ik weer verder
gaan in het verhaal. We zijn er nog niet. Maar er is een goede stap gezet. Wat
was ik zenuwachtig voor het gesprek, spanning buikpijn, gestrest, alles
tegelijk. Ik weet niet hoe ik me voelde op dat moment. Wat raar was dat de twee
mensen waarmee we een gesprek hadden heel vrolijk binnenkwamen.
Het gesprek begon en we
hadden het gelijk over wat er de afgelopen weken is gebeurd. Mijn moeder kreeg
alle ruimte om alles eruit te gooien. Dat heeft ze ook echt gedaan. Het enige
wat ik kon doen, was huilen, want ik heb zo hard geknokt om me gevoelens
duidelijk te maken. Als daar dan niet naar geluisterd wordt, is dat heel frustrerend. Nu kreeg mijn moeder
de kans om alles eruit te gooien. Dat heeft ze ook gedaan en ik bevestigde
alleen de woorden van mijn moeder door te huilen of ja of nee te zeggen of door
heel boos te worden. Andere manieren om me te uiten had ik niet meer. Maar ik
vond dat ook helemaal niet erg. Dat was zo en dat was goed. Er werd tot 3 keer
toe gezegd dat er bezuinigd moet worden. 3 keer heeft mijn moeder aangegeven dat het
daar helemaal niet om gaat. Dat het enige wat ik nodig heb een luisterend oor is
waar ik alles even kwijt kan. Dat er op
een menselijke manier met mij om moet worden gegaan. Toen er dan eindelijk werd
gevraagd wat ik wilde gaf ik aan dat ik geen persoonlijke gesprekken meer met
haar wilde voeren. Dat was mijn standpunt, dat bleef ook zo . Hier mocht bijna
niet meer over gepraat worden. Maar er moest toch contact blijven. Mijn moeder
stelde voor om dan alleen contact te hebben samen met mijn moeder. Na een lange
stilte stemde ik daar toch maar mee in.
Wat er toen gebeurde
maakte mij alleen maar blij. Mijn begeleider liet haar gevoelens zien. Ze is
niet alleen zakelijk, maar ze is ook nog mens. Dat maakte me zo gelukkig.
Ineens veranderde mijn verdrietige gevoel in een overwinning gevoel. Ik had de
rest van de dag het gevoel dat ik de hele wereld aan kon. Hoe vervelend het voor haar ook is dat het gebeurde,
maar ik had mijn doel behaald. Ik wilde er bijna een vreugdedansje doen.
Toen dat hoge woord eruit
was werd het gesprek beëindigd en kon ik bijkomen van alles. Vooral het gevoel
van trots overheerste. De vermoeidheid zette zich om in kracht. De volgende
ochtend heeft ze me ook weer uit bed gehaald. Dat was een vreemde gewaarwording
want wat zeg je dan tegen elkaar. Niet veel, maar wat ze wel meteen vroeg was.
Hoe is je gevoel nu? Ik gaf antwoord en zei: Ik heb goed geslapen, er is een
heleboel uit. Dat luchtte op.
Nu, een paar dagen later
voel ik me vooral moe, de vermoeidheid komt er nu pas uit. Ik heb heel lang in
de overlevingsmodus gestaan en dan kun je alles aan. Maar op het moment geeft
mijn lichaam en geest aan dat ik moet herstellen en slaap ik zo’n 10 uur per
nacht. Zolang mijn lichaam dat nodig heeft geef ik daaraan toe. Maar langzaam
maar zeker komen we er wel weer. Dat heeft tijd nodig en ik neem er alle tijd
voor die nodig is.
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten