Onbegrip

Wat kan ik toch heerlijk van me afschrijven. Dat ga ik nu ook doen. De afgelopen weken heb ik een aantal gesprekken gehad waarin ik mijn gevoelens en gedachtes op tafel zou gooien in de hoop dat het dan verandering met zich mee zou brengen. Ik heb 2 gesprekken gehad. De ene verliep beter dan de ander, maar al met al ben ik er dus niet heel tevreden over.

Het eerste gesprek wat ik  heb gehad was met de coördinerende begeleider van onze locatie. Ik heb al een tijdje het gevoel dat ik een robot ben als ik thuis ben. Alles gaat op de automatische piloot. Er kan geen goedemorgen gezegd worden. Alles word gedaan op de automatische piloot, tijd voor een gesprek, al is het maar een luisterend oor is er gewoon niet meer. Is dat de bedoeling? Er werd toen aangegeven dat het zo is dat er voor persoonlijke gesprekken geen tijd meer is. Die moet je maar met familie doen. Mijn broek zakte ervan af. Ze zijn er eigenlijk alleen maar om te zorgen dat ik in en uit bed word gehaald en naar mijn werk kan gaan en ’s avonds voor het naar bed gaan. Maar verder moet je het buiten de deur zoeken. Mensen waar zijn we hier mee bezig? Oke!

Daarna ging het over mijn gevoel tegenover mijn persoonlijke begeleider. Ik gaf aan dat ik bij haar geen klik voelde en dat het echt heel zakelijk voelde. Waarom dan? Als ze binnen komt, komt er wel iemand binnen. Voor mijn gevoel heeft ze al helemaal in haar hoofd zitten waar het over gaat. Ze komt heel zeker over en dat maakt me bang. Ik ben bang voor de reactie van haar. Als het dan over mijn gevoelens gaat durf ik daar niet over te praten met haar omdat ik dichtsla. De gesprekken gaan voor mij over zinloze dingen. Ik ben juist op zoek naar iemand die door me heen prikt. Dat vind ik niet bij haar.

Er werd toen gezegd dat we er maar over moesten praten met haar. Ik gaf aan dat ik het lastig vond, maar dat ik het wel wilde doen. Maar ik zou er wel op voorbereid worden. Ze zou een agenda maken en aan de hand van de agenda zouden we dan met haar in gesprek gaan.  Ik stemde ermee in.

Voor het feit dat er geen goedemorgen wordt gezegd zou er een cursus gegeven worden.

Gek genoeg voor mijn gevoel had ik er na afloop een goed gevoel over. Er had iemand naar me geluisterd en er werd iets mee gedaan.

Ik voegde meteen de daad bij het woord en belde mijn tante met de vraag of ik bij haar mijn shit neer kon gooien als dat nodig was. Ze was al op de hoogte van het hele gebeuren en vond mijn vraag dan ook niet erg. Haar antwoord was meteen helder en duidelijk. ja hoor we hebben wekelijks contact hoe het met je gaat. Ik bedankte ze voor haar begrip en hing op.

Afgelopen Dinsdag had ik nog een gesprek met mijn begeleider en de coördinerende begeleider om aan te kunnen geven wat het probleem was. Ik had in mijn schriftje geschreven wat ik voelde en vond van haar. Dat heb ik haar voor laten lezen en het eerste wat er gebeurde was dat het helemaal niet zo was. Wat ik ervoer was helemaal niet zo. Ze had zelfs het idee dat juist heel goed ging. Toen me gevraagd werd of ik dan een voorbeeld kon geven waarom het niet gaat tussen ons schoot ik dicht. Vanaf toen was voor mijn gevoel het gesprek al voorbij. Er werd voorgesteld om per mail dan maar te laten weten hoe ik me eigen voel. Omdat ik was overspoeld van het gesprek stemde ik ermee in en daarmee was het gesprek afgelopen.

Toen me gevraagd werd hoe ik mezelf voelde ging als vanzelf dat masker weer op en gaf ik aan dat het goed was. In werkelijkheid was dat helemaal niet het geval, maar het was genoeg voor dat moment.

De avond na het gesprek had ik gelukkig hele leuke afleiding want mijn vader kwam na lange tijd weer met 2 honden, ook onze Max en dat zorgde wel voor de nodige afleiding. Die avond moest ik naar bed en ik voelde al dat ik daar eigenlijk geen rust voor had. Het gesprek bleef maar door mijn hoofd malen en het stopte niet. Wat werd ik de volgende morgen vermoeid wakker. Ze kwam me die ochtend uit bed halen, zette me op de wc en ging weer verder met haar werk. Even later kwam het moment dat mijn moeder binnenkwam. Ze vroeg hoe het ging en de kraan van tranen sprong open en het stopte even niet meer. Ik kon er niet bij dat er geen begrip voor het hele gebeuren was en dat ze zelf niet in de gaten had hoe ze over komt. Ik was al moe voordat ik ging douchen. Ik heb toen met mijn moeder afgesproken hoe we nu even verder gaan en daar stemde ik mee in. Over de inhoud hiervan ga ik nu verder niets schrijven.

Hoe voel ik me nu , een paar dagen later. Er wordt niet gevraagd hoe ik het gesprek ervaren heb, van beide kanten niet. Van de week kwam een van de 2 vragen hoe het ging en dat ging zo snel dat ik maar weer zei dat het goed gaat. Er wordt helemaal niet over gesproken. Woensdag heb ik PP gesprek en ga ik samen met mijn moeder nog even over het gesprek door. Hopelijk kan ik dan eindelijk zeggen dat ik me beter voel. Mijn moeder gaat in ieder geval uitleggen hoe ik in elkaar zit. Het voelde voor mij de afgelopen dagen als falen dat ik daar mijn moeder weer voor nodig heb. Inmiddels weet ik dat het niet nodig is dat zo te voelen en ben ik blij en dankbaar dat mijn moeder mij hierbij helpt.

Liefs Anja