Het is weer even geleden
dat ik iets geschreven heb, dat is niet dat ik niet wil, maar voor mijn idee
moeten de stukken die ik schrijf wel ergens over gaan.
De rust in de situatie
hier is nog wel ver te zoeken voor mezelf. We hebben nu een keer in de 2 weken
een gesprek met mij, mijn moeder en mijn begeleidster. Het kost een hele hoop
energie en ben erg moe als ze heeft gewerkt of alleen al aanwezig is. Het eerste
gesprek verliep erg moeizaam, al wist ik al wel wat ik haar wilde vertellen. Ik
had het er in de ochtend al met mijn moeder over gehad. Ze zei dat ik goed en
duidelijk over waar ik tegen aan reed en dat als ik dat zo zou brengen het een
keurige vorm van communicatie zou zijn. Ik besloot het dan ook zo te doen. Ik
had net fysio gehad en toen kwam ze binnen. Het was eigenlijk een kopie van
toen ze weg liep na ons laatste gesprek. Onzeker, stil. Ik voelde al snel dat
ik het begin moest maken om het gesprek te beginnen. Dat deed ik dan ook maar.
Ik vertelde dat de afgelopen periode pittig had ervaren en dat dit eerste
gesprek na de grote confrontatie echt heel moeilijk was, want waar moest je
beginnen. Ik begon maar meteen met de boodschap die ik met mijn moeder had
besproken. Ik gaf aan dat ik vond dat alle initiatief van mijn kant afkomstig
was en dat ik het gevoel had dat ik de enige was die er moeite voor deed. Ze
vertelde toen dat ze het ook een erg lastige periode vond en ze ook niet wist
hoe ze zich tegenover mij moest gedragen. Dat maakte de communicatie nu erg
lastig. Ik gaf aan dat ik wel graag contact wil hebben, maar dan wel tijdens
een activiteit, 1 op 1 kan nog niet. Hier stemde ze mee in. Toen het gesprek
klaar was, was ik weer erg moe, want het kost gewoon nog veel energie. Veel kon
ik ook niet meer die dag.
Er speelt nog veel meer in
de woonvorm waarvan ik vond dat daar maar eens gehoor aan gegeven moest worden.
Op een avond zijn we met 3 personen bij elkaar gaan zitten en hebben we de
dingen waar we hier al heel lang tegenaan rijden eens op papier gezet. ruim 2
uur later stond het op papier. We besloten dat we het maar naar de cliëntenraad
moesten sturen want die zou daar best eens iets mee kunnen. We stuurden onze
brief met dingen waar we tegenaan reden naar de cliëntenraad. Als antwoord
kregen we terug dat we maar contact moesten zoeken met de
cliëntvertrouwenspersoon. Heel eerlijk gezegd twijfelde wij aan haar
onafhankelijkheid. We besloten toch om haar te mailen voor een afspraak en het
eerste gesprek volgde snel.
De avond van het gesprek
volgde snel. We waren best zenuwachtig en we wisten niet wat we konden
verwachten waardoor het begin een beetje moeizaam verliep. Maar al snel
veranderde dat gevoel. Al snel voelde het als een opluchting. Er was eindelijk
iemand die naar ons luisterde. We waren er al snel uit dat er wel een
vervolgafspraak nodig was om er nog mee verder te gaan. Aan het einde van het gesprek barstte ik in
tranen uit van opluchting en van de spanning die erbij komt kijken als er zich
een onbekende situatie voordoet. We hebben die avond heel veel punten besproken
en we hadden aan het einde van het gesprek echt vertrouwen in dat het goed zou
komen. We waren erg moe maar voldaan van het hele gesprek. We gingen met een
voldaan gevoel naar bed.
Een week later hadden we
weer een gesprek met de vertrouwenspersoon. Ze kwam met een aantal voorstellen
waar wij ons wel in konden vin, maar dan zou de rest van de bewoners en
begeleiding ook ingelicht worden. Later hadden we zoiets van dat moet van
tevoren niet gezegd worden want dan kan iedereen zich voorbereiden. Dat was nu
wat we niet wilde. We hebben wel weer een afspraak staan voor een gesprek met
de leidinggevende van de locatie. Maar van de rest horen we weinig. Zoals
jullie van me gewend zijn wordt dit verhaal weer vervolgd!
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten