Ik kan heel vast slapen,
ik vind het heerlijk. Maar soms heb ik een droom zo intens beleefd en zat ik er
echt in dat het bijna een gevecht wordt om wakker te worden.
Als ik naar bed ga maalt
altijd nog even de dag door me heen. Eigenlijk beleef ik de dag weer opnieuw
maar dan alleen de hoogte of dieptepunten. De ene keer val ik door dat te doen
snel in slaap en de andere keer lig ik na uren nog te malen.
Als ik droom heb ik een
periode gehad dat ik alleen maar liep. Alles deed ik lopend, maar in
werkelijkheid zat ik gewoon in mijn stoel.
De omgeving was een
atletiekbaan waar we ontelbaar veel rondjes moesten lopen.
Ik moest in mijn droom
weleens bewijzen dat ik hard kon lopen. In de droom was ik de heldin. De
beroemdheid waarvoor iedereen kwam kijken. Het is bekend in de televisiewereld
dat ik al mijn records op eigen kracht heb gelopen en ik moest laten zien dat
het nog beter kon. Ik voelde de druk en de spanning in mijn lijf. Iets waar je
als topsporter op kickt, maar ik werd er alleen maar nerveuzer door.
Het startsignaal klonk en
ik zette mijn eerste stappen en meteen had ik een lekker ritme te pakken. We
moesten 10 km lopen.
Ik startte in baan 8 en
moest dus het verste lopen. Maar de eerste 3 km ging vanzelf, zonder verzuring
of andere ongemakken.
Maar daarna werd het al
snel zwaarder. De verzuring sloeg toe. Het ging niet meer, ik zakte door mijn
benen van vermoeidheid en pauze nemen was geen optie. Ik gaf mezelf wat water
want dat had ik vast voor als ik moest tanken. Het leek wel of dat het als
benzine werkte want langzaam voelde ik de kracht in mijn benen weer toenemen en
vrij snel had ik de snelheid weer te pakken.
Nu wilde ik echt laten
zien dat ik had getraind en dat ik het toch kon halen. Dat gebeurde ook. Ik
haalde de finish als 2de en had dus de zilveren medaille. Mijn geluk
kon niet op. Ik kreeg de medaille omgehangen en ontwaakte uit mijn droom.
Ik moest helemaal weer
terug komen in het hier en nu. Toen ik wakker werd dacht ik dat ik zo uit bed
kon stappen. Maar ik had pijn in mijn benen van het harde rennen in mijn droom.
Ze voelde stijf aan. Echt pierpijn.
Ik drukte alsof ik dronken
was op de bel om zorg te vragen, maar het besef had ik niet dat ik dat nodig
had. Op dat moment wist ik niet eens dat ik gewoon in mijn eigen kamer was. De
begeleiding kwam en als een zombie stond ik op mijn benen. Tijdens de verzorging
sliep ik voor mijn gevoel nog verder.
Ik kan je een ding
vertellen. Zulke momenten zijn heel erg zwaar. Je moet dan weer echt tot het
besef komen dat je niet kan lopen. Dat je afhankelijk bent. Dat is dus echt een
gevecht. Die dag was ik er ook helemaal niet bij. Ik zat bij mijn hoofd nog in
de overwinningsfase van de droom. De pijn in mijn benen hield heel de dag aan.
Dat is pittig hoor, echt
zwaar.
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten