Het valt niet altijd mee
om te dealen met je beperking, dat weet ik als geen ander. Ik ben 26 jaar en
zit al heel mijn leven in een rolstoel. Zoals bij de meeste wel bekend zoek je het
niet uit om een beperking te krijgen, dat krijg je als je geboren wordt of je
krijgt het later in je leven. Maar als je er mee te maken krijgt moet je jezelf
erbij neerleggen en ermee dealen. Dat is een hele opgave want je moet er je
hele leven mee doen.
Dat gaat met vallen en
opstaan. Meer vallen dan opstaan. Dat valt echt niet mee. Je komt jezelf
regelmatig tegen. Dat doet pijn, anders zijn.
De maatschappij is best
hard en duidelijk over mensen met een beperking. We worden vaak in HOKJES
geplaatst en er word vaak gedacht dat je niet alles op een rijtje hebt. Nou ik
heb alles onder controle, kan goed nadenken en communiceren. Ik volg alles en
heb over de meeste dingen ook gewoon een mening. Neem de tijd voor me en het
belangrijkste ACCEPTEER ME ZOALS IK BEN!
Het is een gevecht wat je
eigenlijk je hele leven moet hebben met jezelf. Continu moet je alles
uitleggen, vertellen waarom iets niet gaat. Mensen kijken naar je alsof je gek
bent. Ik voel me soms meer een bezienswaardigheid dan dat ik de persoon ben die
ik ben. Ze kijken dan echt met van die hele grote ogen. Weten niet hoe snel ze
me voorbij moeten lopen als ze me zien.
Moet je luisteren!
Ik vraag er niet om en
daarom schreef ik dit gedicht:
Ik heb een beperking
Dat is een heel ding
Het wordt zo groot gemaakt
En daardoor wordt iedereen
geraakt
Ik vraag er ook niet om
Dus doe niet zo stom
Respecteer elkaar zoals we
zijn
Dat is pas fijn
Kijk mij gewoon aan
Zie mij gewoon staan
Zeg niet: Ik ken jou niet
Dat doet mij veel verdriet
Ik ben niet anders dan jij
Maar voel me zeker niet
vrij
Ik word in een hokje
gepropt met alle andere
Ik kan daar in mijn eentje
niets aan veranderen
Ik moet ermee dealen
Met mijn 4 wielen
Ik heb geen keus
Maar wil wel anders heus
Laat die rotopmerkingen
varen
Laten we de lucht nu
opklaren
Stop er gewoon mee
Dan kan ik met jou praten
en zeggen NEE
Het vullen van de gaten
die jij me hebt gegeven
Dan kan ik jou misschien
vergeven.
Lees het als het nodig is
nog maar een keer
Laat het binnenkomen
Het is zoals ik het voel
Zo is het helaas echt n
het dagelijks leven.
Ik hoop dat door dit te
lezen en binnen te laten komen de gedachten hierover los te laten. Laat me
weten hoe jij erover denkt en verander je gedachten.
Eerlijk gezegd kan ik daar
niet op wachten.
Tot de volgende Blog
Liefs Anja
Geen opmerkingen:
Een reactie posten